Weer onder de Wapper
‘Als mijn boek klaar is, kom ik het binnensteken’, had ik in zowat elk volkscafé gezegd toen ik er op reportage was over de Lange Wapper. Die vermaledijde Lange Wapper zal er nooit komen, maar het boek is er ondertussen wel.
Reporter van toestanden, lezer van dingen
‘Als mijn boek klaar is, kom ik het binnensteken’, had ik in zowat elk volkscafé gezegd toen ik er op reportage was over de Lange Wapper. Die vermaledijde Lange Wapper zal er nooit komen, maar het boek is er ondertussen wel.
Niet zo gek lang geleden – het was wel nog volop zomer – zat ik op een Antwerps terras met Bert Bultinck, een oud-collega van De Morgen die nu net als ik arbeidt voor De Standaard, al is zijn functie wel iets indrukwekkender dan mijn freelancestatuut.
Ik heb sinds gisteren nieuwe cowboybotten. Op zich is dat niet belangrijk, maar het is wel plezant om met nieuw schoeisel een vreugdedansje te doen. Dat vreugdedansje mocht ik uit mijn botten slaan wegens Onder de Wapper. Dat is niet minder dan mijn debuut: een verzameling reportages in de gure buurten waar de Oosterweelverbinding zal opduiken.
Al sinds november ben ik bezig met een reeks reportages over de Lange Wapper. De bedoeling is dat ik op zoek ga naar verhalen in de buitenwijken van Antwerpen, waar de Oosterweelverbinding passeren zal. Al iedere keer was rotweer mijn doorweekte deel. Behalve die mooie doch bitter koude dag dat ik de Liefkenshoektunnel bezocht. Maar toen zaten we in Oost-Vlaanderen, en in Oost-Vlaanderen regent het niet – behalve in Aalst.
Vandaag is er een artikel verschenen van mij op de journalistiek website Apache. Tegelijk stond er een reportage van me in dagblad De Standaard. Op zich is dat niet abnormaal: ik heb al meermaals voor Apache geschreven en sinds november schrijf ik regelmatig voor De Standaard. Het is zelfs al eerder voorgekomen dat er op dezelfde dag via beide media iets van mijn hand op de wereld werd losgelaten. En wat dan nog?
Moet ik stilaan beginnen te geloven dat ik werkelijk een luie zwam ben? Baneengij. Ik heb het gewoon zeer druk, da’s al. Ik vraag het maar omdat ik nu al ruim twee weken tijd probeer te vinden om een kort verslagje online te zetten over het Gents Boksgala van 23 april.
Een maand geleden heb ik gezworen dat ik twee keer per week mijn blog zou bijwerken. Dat goede voornemen is
In het leven steekt een mens nogal ’t een en ’t ander uit. Vaak zijn dat illegale dingen, en dan
De hoogste belforttoren ter wereld staat in Gent. Al betwist menig Gentenaar dat wanneer hij op café tegen zijn vrouw
Freelance journalisten zijn jagers. Eeuwig op jacht, alle mogelijke sporen nagaand, om terug naar huis te keren met een sappig