Snel schrijven
Snel schrijven is slordig schrijven. Maar snel schrijven is ook góéd schrijven, omdat je klinkt als jezelf. En later kun je de slordigheden altijd wegwerken.
Reporter van toestanden, lezer van dingen
Snel schrijven is slordig schrijven. Maar snel schrijven is ook góéd schrijven, omdat je klinkt als jezelf. En later kun je de slordigheden altijd wegwerken.
Ik moest een lezing geven over gesprekstechnieken en ontdekte een superwijze app om slides te maken: Deckset. Ik heb nu ENORM veel goesting om nog veel meer lezingen te geven.
Ooit ben ik begonnen in de Grote Van Dale. Halverwege ben ik gestopt omdat ik de plot niet meer begreep. Het Modern verdwijnewoordenboek heb ik wel uitgelezen. Gewoon al die titel! En dan die inhoud! Krak 750 ex-Nederlandse woorden. Een bloemlezing uit deze schelmenroman is op zijn plaats. Gebruik die woorden.
Awel, awel, wat is mij dat hier? Een boek over imago’s? Yep, inderdaad. Na Onder de Wapper heb ik het over een andere boeg gegooid: dertien bekende koppen oog in oog met hun imago. Op 20 oktober is er een presentatie met receptie.
‘Oké, we doen het!’ Ramon twijfelde niet lang toen Russische vrienden vroegen of hij mee aan een rijdende trein ging hangen. Zodoende denderde hij even later al treinsurfend door de suburbs van Moskou. Voor Humo interviewde ik de waaghals.
Wijskens. Er zijn nog twee blogposts in voorbereiding. Eentje over een schitterend fictieboek dat ik vandaag uitgelezen heb. Een andere over het ideale beroep, dat ik momenteel uitoefen, maar waarin nog zeer veel onbenut potentieel zit.
Van de dichtkunst ben ik geen fan. Nog nooit heb ik een poëziebundel gekocht. Van versregels val ik in slaap: stevig doorlezen kunt of moogt ge niet, en nooit zit er daar eens een geestig of spannend verhaal in. Een tijd geleden heb ik wel een dichter geïnterviewd: Coenraad De Waele. De Waele is een wijze gast, zeker voor een poëet.
Sommige mensen, zoals Jan Seurinck, hebben discipline. Andere sjarels, zoals ikzelf, hebben dat niet. Jan post zeer regelmatig iets op zijn blog, bij mij is het soms máánden wachten eer er nog eens iets verschijnt.
Yep, ik schrijf weer voor De Morgen. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat mijn artikels er ooit nog zouden opduiken — en ik ben niet de enige. Maar kijk, ondertussen heb ik al drie reportages afgewerkt en begin ik het zelf stilaan te geloven. ’t Voelt verdomd goed om weer thuis te zijn.
Het boek The Truth about Markets (2003) van John Kay is tamelijk geweldig voor wie zich afvraagt hoe economieën eigenlijk echt werken.