Sjofel en marginaal

Niet zo gek lang geleden – het was wel nog volop zomer – zat ik op een Antwerps terras met Bert Bultinck, een oud-collega van De Morgen die nu net als ik arbeidt voor De Standaard, al is zijn functie wel iets indrukwekkender dan mijn freelancestatuut.

Bert gaf me onverhoeds een compliment. Hij zei dat hij dat niet zou kunnen, een volkscafé binnenwandelen, samen met de toogtisten pinten drinken en vervolgens naar buiten stappen met een verhaal. “Ik kan er ook niet aan doen, maar in zo’n café bekijken mensen mij meteen als een buitenstaander”, zei Bert.

“Mij ook”, repliceerde ik. “Ge moet als Gentenaar maar eens een Antwerps café binnen wandelen waar iedereen iedereen kent. Dat is niet evident.”

“Jamaar, da’s nog iets anders. Kijk naar mij: ik draag een bril en een tamelijk deftig hemd. Mensen zien mij meteen als een intellectueel die even onder het volk wil komen. Bij u is dat veel minder het geval, met uw jeansvest en uw oorringen en zo”

“Ik zie er sjofel en marginaal uit, wilt ge zeggen?”, vroeg ik dreigend.

Bert schoot in de lach, wat hij meestal doet in dergelijke situaties. Ik besloot zijn opmerking als een compliment op te nemen. Andermaal werd mij duidelijk dat mijn journalistieke toekomst in het volkscafé lag.

Ik heb nu al een aantal café bezocht en besproken, onder andere café Gent-St.-Pieters, café Viking in de Muide en de vele cafés in Antwerpen-Noord voor mijn boek over het natuurlijke tracé. Onlangs heb ik voor het eerst een caféreportage gemaakt in de Brugse Poort. Het was zogezegd een zwaar café in een zware buurt: verschillende klanten waren al in contact gekomen met het gerecht en ook cafébaas Georges Moyar heeft al eens ‘vast gezeten’, al was hij naar eigen zeggen onschuldig.

Fotograaf Hendrik Braet en ik vreesden er eerlijk gezegd een beetje voor, maar op ons muil hebben we uiteindelijk niet gekregen. Integendeel, de stamgasten begonnen ons meteen mee te trakteren. Hoe komt dat? Niet omdat wij er sjofel of marginaal uitzien, maar gewoon omdat wij ons graag laten trakteren terwijl wij aandachtig luisteren naar de mensen hun verhaal. Veel hoeft daar verder niet over gezegd te worden. Dat verhaal leest u als reportage op Apache.