Reporter van toestanden, lezer van dingen
Er ligt een nieuw boek over burn-out in de winkel: ‘Burn-out voor beginners’ van comedian Arnout Van den Bossche. Het is een grappig boek en ik was Arnouts ghostwriter. Geestig, want ik ben níét het type mens dat vatbaar is voor zo’n burn-out. (Anders was ik al veel rijker.)
Vandaag houden in Gent ruim 3.000 motorrijders een protestmars. Ze eisen veiliger wegen. Ze eisen dat de overheid ook eens aan hún fysieke integriteit denkt. Met motorjournalist Bart De Schampheleire ging ik op zoek naar enkele levensgevaarlijke punten voor motorrijders. Vandaag in De Morgen.
Draadloos internet hebben ze hier dus, in Teheran. Daar ben ik blij om.
Yep, ik schrijf weer voor De Morgen. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat mijn artikels er ooit nog zouden opduiken — en ik ben niet de enige. Maar kijk, ondertussen heb ik al drie reportages afgewerkt en begin ik het zelf stilaan te geloven. ’t Voelt verdomd goed om weer thuis te zijn.
Voor het eerst, geloof ik, heb ik een lezing gegeven. Dat gebeurde op vraag van Schamper, het Gentse studentenblad dat een studiedag over journalistiek organiseerde. De vriendelijke hoofdredactrice, Lise Eelbode, vroeg mij het een en ander te komen vertellen over eindredactie.
Klaus Van Isacker, algemeen hoofdredacteur van lopende zaken bij De Morgen, was deze ochtend te horen op Radio 1. Van Isacker had goed nieuws: de relatie met de redactie is zeer goed en de krant is weer rendabel. ‘Dat is een klein wonder.’
Klaus Van Isacker, algemeen hoofdredacteur van De Morgen, past niet meer in de toekomstplannen van die krant. Ook andere leden van de hoofdredactie mogen op zoek gaan naar nieuwe uitdagingen. Al in 2002 schreef grote baas Christian Van Thillo dat Van Isacker ‘een groot gevaar voor de democratie’ was. Toch krijgt Van Isacker (nog maar eens) een nieuwe functie binnen De Persgroep.
Ik stond op de parking van Opel Antwerpen. Ik stond er al lang. Mijn kloten vroren van mijn lijf en mijn tenen braken af zo ik te hard stamp stond te voeten. Maar je hoorde mij niet klagen. Ik was er aanwezig als een van de vele aasgieren die verslag kwam brengen over de ontslagen bij de Antwerpse autofabriek.
Zij begeleidde ons, lastpakken van de dienst Correctie, zoals zij tot op heden háár begeleiden. Zacht, maar niet te negeren.
Mijn bureau is een aangename plek. Ik zit er graag, meestal enigszins voorovergebogen op een Spartaanse houten kruk. Achter mij
Mensbrugghe 