Geplaatst door De eerste mens op de maan? Goh ja, whatever. Als eerste de opengelegde Reep opvaren, dát wou ik doen. En ik heb het gedaan.
Ik wist dat het moment er zat aan te komen. Slechts een aarden dam hield het Scheldewater nog tegen. Eindelijk, na haast zestig jaar, zou de Reep weer vol stromen en zou ik langs de historische samenvloeiing van Schelde en Leie kunnen peddelen.
Alleen wist ik niet wanneer precies het water opnieuw vrij spel zou krijgen.
Maandagochtend zat ik mijn inbox wat uit te kuisen toen ik op een persbericht van stad Gent stootte met de titel:
Persmoment Water in de Reep op maandag 24 september 2018 om 10 uur
Holy shit!
Effectief: de Reep zou straks vol lopen. Ik wist wat gedaan.
Ik zette de kinderen af aan school en crèche, en fietste zo snel mogelijk terug naar huis. In mijn garage heb ik drie kano’s liggen/hangen en ik koos voor de Old Town Charles River, een tweepersoonsboot. Dan zou ik desgevallend een passagier kunnen meenemen.
Terwijl ik al mijn materiaal verzamelde, kreeg ik een bericht van mijn maat Wouter. Drie jaar geleden ontdekten Wouter en ik samen het kanovaren en we zijn er redelijk fanatiek in geworden – er liggen ook twee kano’s (en een kajak) van hem in mijn garage. ‘Jij bent zeker al onderweg met een kano?’, vroeg hij.
Ik snoerde de Charles River vast op mijn karretje, gooide ook Wouters houten peddel in de boot en haastte me naar de Leie. Het was een frisse ochtend, maar ik peddelde zo snel dat ik eerst mijn jasje en vervolgens ook mijn T-shirt moest uittrekken. Warm!
Met de juiste techniek kun je perfect solovaren in een tweepersoonskano. Een lange boot vaart sneller dan een korter model – dat heeft te maken met fysica, iets met de verhouding tussen lengte en breedte en de hoeveelheid water die je verplaatst. Maakt niet uit: ik ging snel.
Niet snel genoeg.
‘Ze is al open!’, sms’te Wouter net toen ik de Ketelvaart, die de Leie en de Nederschelde verbindt, opvoer.
‘Ze is pas open als ik er mijn kano in duw’, sms’te ik terug en met nog grotere verbetenheid sloeg ik mijn peddel in het water.
Toen ik aan de Krook arriveerde, zag ik iets wat ik nog nooit had gezien op de Gentse binnenwateren: abnormaal veel stroming. Je zag aan het water dat er iets was gebeurd.
Onder het François Laurentplein is de Nederschelde overwelfd, in die bakstenen tunnels kolkte en bruiste het water. Ik juichte van opwinding.
Toen ik uit de tunnel kwam gepeddeld, zag ik voor het eerst van mijn leven de Reep zoals ze eeuwen was geweest: een waterloop in de stad.
De mensen die de heropening hadden beleefd van op de Wijdenaardbrug – vooral Gentse schepenen, hun medewerkers en persmuskieten zonder kano – lachten van enthousiasme toen ze plots, amper een kwartier na de heropening van de Reep, een eerste bootje zagen verschijnen.
Terwijl een kraan de laatste brokken van de aarden dam weg schepte, sprong Wouter in m’n kano. In zijn kielzog volgde Tijs Mauroo, journalist van Het journaal. Tijs vroeg niet of hij mocht meepeddelen, wel of hij me snel mocht interviewen. Dat mocht. Ik verklaarde dat het mijn intentie was om als eerste over de Reep te peddelen.
Op de brug gebaarde een man met een fluo hesje en een veiligheidshelm – een ingenieur of zo van De Vlaamse Waterweg – dat we zéker niet op de nieuwe waterloop mochten peddelen. Veiligheidsredenen. De kraan was nog tonnen aarde aan het opscheppen, het water kolkte, we zouden vast en zeker verdrinken.
Vijf minuten lang boden Wouter en ik weerstand tegen ons ongeduld en toen staakten we de strijd. De schep van de kraan zweefde even niet boven ons hoofd, dus peddelden we volle kracht vooruit.
Het was fantastisch.
De mensen op de brug applaudisseerden, camera’s filmden hoe we het water deden opspatten. Wij dachten vooral: zo ongelooflijk schoon, alsof er een heel nieuw stuk Gent in de stad is geschoven!
Twee keer passeerde er een combi van de flikken, twee keer vermoedden we dat we een boete zouden krijgen, en twee keer dacht ik: fuck it, dit is het zo hard waard. Ik zou er die flikken nog een fooi bovenop hebben gegeven en de boete netjes hebben ingekaderd.
Wouter zei: ‘Het voordeel van de Gentse flikken is dat ze geen probleem maken als er geen probleem is.’
Wouter en ik wisten dat we de eersten waren, daar stonden ook getuigen op te kijken, maar onze primeur werd pas officieel toen hij in Het journaal belandde. Het was meteen ook de eerste keer dat ik in bloot bovenlijf een interview gaf op de televisie, al was dat slechts bijzaak.
Ook stadsreporter Bert Staes van De Gentenaar vroeg me wat me bezielde. Ik antwoordde:
‘Ik móést daarbij zijn. Gent is bij uitstek de waterstad van Vlaanderen, ’t is heerlijk om overal te kunnen peddelen. Het water geeft Gent zijn smoel. Alleen: de twee rivieren die Gent groot maakten, vloeiden niet meer samen. Dat dat nu eindelijk wel weer kan, is fantastisch – voor de Gentenaars, maar zeker ook voor alle peddelaars. ’t Is alsof je opeens door een nieuw stuk Gent peddelt. Alle mooie gebouwen aan de Reep springen nu in het zicht alsof ze zich jarenlang hadden verstopt. Drie jaar lang zat ik vol ongeduld te wachten om de Reep te veroveren en toen die dam werd opengebroken, kon ik geen kwartier meer wachten. Het water riep en ik moest mij laten meedrijven.’
Bert maakte er een stukje van dat ik voor de rest van mijn leven zal koesteren. In de krant verschijnen ben ik gewend – dat is tenslotte mijn beroep – maar met zo’n unieke belevenis?
Wauw. Mijn leven is geslaagd.
Hier alle media waar we passeerden
Voor meer beelden van kanovaren in het Gentse heb ik een account op Instagram, @kanovaarders. Checken die shit!
Mensbrugghe 