Geplaatst door Er ligt een nieuw boek over burn-out in de winkel: ‘Burn-out voor beginners’ van comedian Arnout Van den Bossche. Het is een grappig boek en ik was Arnouts ghostwriter. Geestig, want ik ben níét het type mens dat vatbaar is voor zo’n burn-out. (Anders was ik al veel rijker.)
Veel collega-journalisten zijn het slachtoffer van hun perfectionisme.
Ik heb daar geen last van. Zodoende heb ik ook geen last van de bijbehorende burn-out.
Dat ik geen perfectionist ben, betekent niet dat ik een luiaard ben. Of een slordigaard. Ik ben ambitieus en ik sleutel graag aan een tekst tot hij goed zit.
Alleen:
Ik kan leven met imperfecties. Ik voel geen angst voor onvolkomenheden.
Fouten maken
Mijn drijfveer is in de eerste plaats het plezier van het schrijven – en ik wéét dat ik goed kan schrijven, dus heb ik geen perfectionisme nodig.
Wanneer ik teksten van vroeger opnieuw lees, zie ik regelmatig ‘fouten’: dingen die ik nu anders zou doen, passages waarvan ik niet begrijp dat ik ze niet carrément heb geschrapt.
Ik zie die fouten, maar ze storen mij niet. Schrijven is een voortdurend leerproces. Ik zal nog vele fouten maken.
Zelfvertrouwen
Je moet niet van íédere tekst de perfecte tekst proberen te maken. Je kunt slechts hopen dat je ooit, als je een beetje chance hebt, een tekst schrijft die de perfectie benadert.
Beseffen dat je fouten maakt en dat dat haast niet te vermijden is, is heel gezond. Dat besef vergt wel zelfvertrouwen.
Ik heb zelfvertrouwen – en dat is dikke pech voor een eventuele burn-out.
Onzekere mensen
Tegelijk is dat zelfvertrouwen een merde.
Werkgevers rekruteren graag onzekere mensen, topbedrijven gaan er bewust naar op zoek.
Onzekere mensen zijn per definitie perfectionisten.
Hun angst voor fouten is zo groot dat ze de lat onwezenlijk hoog liggen. Als ze hun eigen verwachtingen niet halen, gaan ze een beetje dood vanbinnen.
Werkgevers en chefs buiten die drang naar perfectie graag uit.
En dus storen ze zich aan sjarels die gemakkelijk foert zeggen en hun schouders ophalen.
Ik ben zo’n sjarel.
Productiviteit
Ik lees in de krant nóóit na wat ik heb geschreven.
Het interesseert mij niet en je kunt er toch niets meer aan veranderen. Het kalf is allang verzopen.
Achteraf besef ik vaak hoe ik een reportage nog beter had kunnen structureren, maar het heeft geen enkele zin om jezelf te pijnigen over details die je misschien anders had kunnen aanpakken.
Dat soort perfectionisme keldert je productiviteit.
Terwijl perfectionisten zitten te tobben over hoe ze deze zin of die passage misschien toch beter zus of zo hadden geformuleerd, ben ik al bezig met een volgend project.
Waanzin
Oké, perfectionisme is lang niet de enige weg naar een burn-out. Dikwijls is het de combinatie met mottige werkomstandigheden die het ‘m doet.
In Burn-out voor beginners somt Arnout Van den Bossche een hoop omstandigheden op die mensen tot waanzin kunnen drijven, zoals:
- De onzinnige vergadercultuur
- Het oeverloze e-mailen
- En vooral: dwaze bazen
Zeer herkenbaar voor al wie ooit op een kantoor heeft gewerkt. (Bestel het boek hier.)
Loonslavernij
Aan het begin van mijn carrière werkte ik vast op de redactie van De Morgen, als eindredacteur. Nalezer van andermans artikels en reportages. Terwijl ik zélf wou schrijven.
Van 2006 tot 2009 zat ik opgesloten in loonslavernij. Ik werd daar niet gelukkig van.
Ik had uitstekende collega’s om me heen, maar al dat gedoe met chefkes en bazen boven bazen die bepalen waar jíj je mee moet bezighouden:
Bah.
Aangezien ik toen al geen perfectionist was, maakte dat werk mij ook niet ONgelukkig. Alleen vond ik meer voldoening in de dingen die ik deed náást mijn job.
Ik was oprecht blij dat toenmalig hoofdredacteur Klaus Van Isacker mij (samen met andere sukkelaars) collectief ontsloeg. Die mens beseft wellicht niet hoe dankbaar ik hem nog altijd ben.
Sindsdien heb ik nooit meer iets tegen mijn goesting gedaan.
Opdrachten die mij niet aanstonden, aanvaardde ik niet.
Ideale werkomstandigheden
De luxe van een freelancer gaat nog veel verder:
Je bepaalt je eigen werkomstandigheden.
Meestal schrijf ik comfortabel in een zeteltje, met mijn voeten op de poef. Naast mij staat de koffie van míjn keuze, door de luidsprekers klinkt de muziek die ík wil horen.
Ik neem een rustdag wanneer ík daar nood aan heb, niet wanneer het in een chef zijn schema past.
Ideaal.
Ik hoef mij niet op te jagen in kantoorpolitiek, ik kan mij concentreren op het enige dat mij interesseert:
Schrijven.
Terloops verdien ik daar nog eens mijn inkomen mee ook.
Onnauwkeurigheid
In juni verscheen In de baan van de ring, een boek dat ik maakte met fotograaf Tom Verbruggen. (Koop het hier.)
Het is het beste wat ik ooit heb geschreven, ik ben er zeer trots op en ik wéét dat er een tweetal dingen zijn die inhoudelijk niet kloppen.
Het kan mij niet schelen.
Komt er ooit een tweede druk, dan laat ik ze misschien aanpassen.
Misschien, jawel.
Ik twijfel daarover. De waarheid van een boek hoeft niet 100 procent samen te vallen met de feiten. Een gevaarlijke stelling, maar die 1 procent onnauwkeurigheid kan ik om de een of andere reden smaken.
Een boek is mensenwerk en ergens móéten daar fouten in staan.
Faalangst
Onmiddellijk na het afronden van In de baan van de ring begon ik te werken aan Burn-out voor beginners.
Ik heb daar veel tijd in gestoken. ’s Morgens vroeg opgestaan, ’s avonds laat doorwerken.
Het boek belandde eergisteren in mijn brievenbus. (Merci, Arnout!)
Er zullen ook daar ongetwijfeld dingen in staan waarvan ik nu denk:
Dju, dat had ik beter anders gedaan.
Ik ga er mij de kop niet over breken.
Ik ben alweer bezig met een ander project waarvoor ik al mijn zelfvertrouwen kan gebruiken.
En er zitten er nog een paar aan te komen.
Faalangst?
Daar doe ik niet aan mee.
Met een burn-out gaat ge mij niet liggen hebben.
Mensbrugghe 