Status

Sommige mensen, zoals Jan Seurinck, hebben discipline. Andere sjarels, zoals ikzelf, hebben dat niet. Jan post zeer regelmatig iets op zijn blog, bij mij is het soms máánden wachten eer er nog eens iets verschijnt.

Ik heb al verschillende strategieën uitgetest om hier frequenter stuff gepubliceerd te krijgen. In het begin werkt dat altijd: ge zijt enthousiast over uw nieuwe aanpak en met hernieuwde discipline probeert ge elke dag iets te posten.

Maar na een tijdje beginnen de intervallen tussen blogposts weer groter te worden en vergeet ge op den duur andermaal dat ge een blog hebt en dat ge daar toch wel geestige dingen mee kunt uithalen.

Ik steek het voor het gemak op Facebook. Als ge een gevat gedacht hebt dat langer is dan de 140 tekens die Twitter toelaat, hebt ge nogal snel de neiging om dat als status op Facebook te zwieren. Uw friends klikken dan op ‘Like’ en ge voelt u weer goed, zodanig zelfs dat ge nog eens buiten durft te komen.

Oneliners van minder dan 140 tekens, zwiert ge rechtstreeks op Twitter. Uw trouwe volgers retweeten vervolgens uw boodschap, terwijl uw méchante fans u spitsvondig van repliek proberen te dienen, waarop dat gij nog straffere oneliners uit uw botten slaat. Dat talige pingpong voelt goed en ge amuseert u, zodanig zelfs dat ge vergeet buiten te komen.

Ondertussen, of ge nu binnen blijft of buiten zit, ligt uw blog maar digitaal stof te vergaren.

De laatste tijd merk ik echter dat ik ook mijn Facebookstatus niet meer onderhoud – vreemd want ’t schijnt dat de hele wereld eraan verslaafd is. Als ik een goed gedacht kwijt kan op Twitter, los ik het daar. Zelfs links verspreid ik liever via Twitter dan Facebook. Stom, eigenlijk, want site stats blijven aantonen dat de verwijzende kracht van Facebook nog altijd vele malen groter is.

Facebook gebruik ik zelf meer en meer passief: op mijn iPod Touch scroll ik door de ‘news feed’ en like ik wat ik leuk vind. Zonder zelf mede te gaan delen waar mijn gedachten naar uitgaan. Terwijl ik TweetDeck op deze fijne zakcomputer wél gebruik om te twitteren.

Weet ge wat het is met Facebook? Veel te veel ballast. Kijk eens op uw wall: tjonge, die staat vol brol die ge daar zelf niet op gezet hebt of op wilt. Facebook doet dat voor u, geheel automatisch, en ge hebt daar zelf nauwelijks of geen controle over.

Die controle heb ik wel op mijn blog. Hier ben ík chef. Ik denk er daarom sterk aan om voortaan Mensbrugghe.be te gebruiken voor ‘statusupdates’ van langer dan 140 tekens. Facebook haal ik er gewoon van tussen.

Van de week ben ik ook gewaar geworden dat ik toch wel betrekkelijk vlot kan tikken op het virtuele toetsenbord van mijn iPod. Zo vlot, dat het mij eigenlijk niet meer stoort om al eens iets langer uit te schrijven.

Zoals deze blogpost bijvoorbeeld.

Daarvoor gebruik ik de app van WordPress. Da’s een zeer rudimentair spel, eigenlijk enkel geschikt voor geschreven tekst. Foto’s en filmpjes moet ge hier niet proberen op te smijten.

Maar zo wil ik het. Niet te veel moeite. Snel een gedacht kunnen uittikken, en hop, op ‘Publish’ drukken. Mijn blog als hoogstpersoonlijke prikbord.

Uiteraard blijf ik Facebook gebruiken om naar hier te linken. Dan hebt gulder d’r ook nog iets aan.

Filmpje over Facebook van Alex Trimpe

The World Is Obsessed With Facebook from Alex Trimpe on Vimeo.