Hoogverraad

Geloof het of niet, maar voor sommige mensen zijn de Gentse Feesten een reusachtig muziekfestival. Gewapend met velerlei programmaboekjes trekken zij de nacht in om op zes verschillende locaties zeven verschillende acts aan het werk te zien. Elke dag opnieuw. Dat soort mensen vraagt mij vaak: “En, al wijze dingen gezien op de Feesten?” Altijd haal ik dan m’n schouders op en zeg ik: “Néén. Ik ga daar allemaal niet naartoe. Het enige wat ik doe, is drinken, drinken, drinken.”

Als er mij vandaag iemand vraagt wat ik gisteren gezien heb, antwoord ik echter: “Dit.” Daarbij verwijs ik naar het laatste plaatje dat ik vannacht geschoten heb.

Maar de grote prijs voor originaliteit gaat naar de vraag: “Excuseer, meneer, waar zijn de Gentse Feesten?”

Echt gebeurd: ter hoogte van het François Laurentplein, waar voor het eerst Gent Beach plaatsvindt, hield er mij een vrouw van Turkse afkomst staande om dat te vragen. Wat kun je dan antwoorden? “Overal, mevrouw, overal!”, leek me het meest geschikt. Toen ze mij niet-begrijpend bleef aankijken, heb ik haar maar verwezen naar de Korenmarkt. Hopelijk is ze tot op Polé Polé geraakt, maar wie weet kwam ze niet verder dan de Duveltent.

Alleszins ben ik al mensen tegengekomen die zich beter hadden voorbereid op de Feesten. Eén dame was zelfs zo vooruitziend om een fleurig parapluutje met zich mee te zeulen op een moment dat de zon nog haar fonkelende best deed. Het was – we moeten daar eerlijk in zijn – dan ook een parasol waarmee ze stond te pronken, doch om verhaaltechnische redenen maak ik er dus een paraplu van.

Zelf vond ik het niet nodig een regenscherm mee te zeulen. Het weer zag er ’s middags verdomd goed uit en geen haar op mijn hoofd verdacht er de weergoden van dat ze op de officiële eerste nacht van de Gentse Feesten hoogverraad zouden plegen. Het zomerse kleedje dat de hemel zich had aangemeten, noopte zelfs tot de consumptie van fruit. Fruit!

Hoewel het aangenaam aardbeien eten is onder een gezwinde zomerzon, hoeft dat zomers gedoe helemaal niet voor ons, nachtbrakers. Zorg er gewoon voor dat het niet regent, en we zijn allang content. Plus daarbij: als de openingsstoet mag genieten van een lekker weertje, moet het volk van de Vlasmarkt met dezelfde egards behandeld worden. Zij zijn evengoed een deel van de Feestentraditie.

Maar het heeft niet mogen zijn. Toen de zon bijna onder de horizon zou duiken, zag alles er pertank nog altijd goed uit. Ik kon met een gerust hart naar het optreden van Luxemburger kijken in de Kinky Star. De Gentse supergroep, met leden en ex-leden van Absynthe Minded, Sioen, Kings of Things to Come en Pornorama, zette de avond voortreffelijk in, maar wie daarna weer naar buiten stapte, kreeg een koude douche te verwerken. De nacht doorbrengen onder de open hemel zat er niet meer in. Het water was met bakken uit de lucht beginnen te vallen, zodat de straten schoongespoeld werden en het volk kwam samentroepen onder elk beschikbaar afdakje.

De plensbui gaf mij wel een excuus om in de Kinky Star te blijven voor het optreden van tEdDieDRUm, een electroduo met Jason Dousselaere en Dijf Sanders van The Violent Husbands. Maar helaas, ook na het optreden van die behoorlijk geschifte Gentse Bruggelingen bleef het gieten, terwijl het in de Kinky Star zelf iets te warm en te klam werd naar mijn goesting. Ik ben dan toch maar naar buiten gegaan en heb de nacht doorgebracht onder een grote paraplu van Zuid-Oost-Vlaamse makelij. Het is eens iets anders, maar uiteindelijk vertrek je op het einde van de nacht niet minder dronken naar huis.

Ik geloof dat ik gisteren zelfs zatter was dan ik me nu kan herinneren. Als je met vijf man onder één paraplu staat en iedereen koopt minstens één fles cava, hoeft dat niet te verwonderen. Die bubbels van de Parels gaan ook in 2009 nog altijd iets te vlot naar binnen. Maar het was plezant, gezellig zelfs, daar op die straathoek voor het café terwijl binnen een dronken balorkest aanstekelijke sjette gaf. Dat betekent wel dat ik gisteren technisch gezien niet op de Vlasmarkt heb gestaan. Maar dat geeft niet, want er zijn nog negen nachten die aldaar doorgestoken kunnen worden . Als de weergoden er nu ook eens voor zouden zorgen dat ik zonder paraplu door het straatbeeld kan marcheren, beloof ik een Irish coffee op hun gezondheid te drinken. Twee zelfs als het moet.