Geplaatst door Voor een buitenstaander is de Vlasmarkt een decadente bedoening, maar ge zoudt ervan schrikken hoe hard mensen erin slagen hun manieren te houden. Iedere dag vechten we voor de beschaving.
[Dit verslag is eerst verschenen op de website van De Morgen.]
Voor het eerst zit ik niet alleen op de nachttram naar het centrum. De twee andere passagiers hebben zich al flink bezopen en tjonge, wat dronkaards er allemaal uitslaan, dat is werkelijk gênant. Iemand zou dat gezever eens moeten opschrijven, daar vallen prijzen mee te winnen.
Als ik arriveer op de Vlasmarkt zie ik een zatlap urineren tegen een poort – op víjf meter van de urinoirs. Is zo iemand nu gewoon dom of carrément antisociaal? En is het sociaal aanvaardbaar dat de flikken zo’n pisventje een rammeling geven, te onzer vermaak en zijner lering?
Alweer is het comfortabel rustig op de Vlasmarkt. Het nachtelijke onweder dat de Feesten bezocht, heeft daar vast veel mee te maken. De regen heeft het volk verjaagd, maar niet de hitte. De thermometer geeft nog altijd 21 graden aan.
Nadat ik een Ricard heb gescoord, ontmoet ik Renzo Van Rijckeghem, die pas terug is van reis.
“Dit jaar heet ik Kenzo, Kenzo Van Kijckeghem”, kondigt Renzo aan. “Mijn vorige alter ego heeft het verleden jaar iets te bont gemaakt, nog bonter dan ik het zelf zou durven. Vandaar dat vervanging nodig was.”
Kenzo, die werkt voor een concurrerend dagblad, looft het professionalisme waarmee ik elke dag om vier uur opsta om met een nuchtere maag naar de Vlasmarkt te sjokken. “Ik zou het niet kunnen. Ik heb vreselijk veel last van een ochtendhumeur”, zegt hij.
“Een ochtendhumeur? Gij? Met uw grote hoofd dat zo goedig schommelt?”, vraag ik verbaasd, want ik geloof geen fluit van wat Kenzo beweert. “Wat moet ik mij daarbij voorstellen? Het equivalent van een vuilbekkend badeendje?”
Vrolijk maakt mijn opmerking Kenzo niet. Blijkbaar is zijn ochtenhumeur zijn trots. “Neen, echt, mij wilt ge ’s ochtends niet meemaken.”
“Zo’n ochtendhumeur, ik versta dat niet. Dat wil toch zeggen dat ge niet graag leeft?”
“Neen, gewoon dat ge liever voort zoudt slapen. Ik leef ’s nachts, gij toch ook?”
“Ja, maar tegelijk wil ik ook altijd zo vroeg mogelijk opstaan. Het leven is te kort om te vergooien aan slaap.”
“Ik slaap graag.”
“Dat is niet waar. Als ge slaapt, gebeurt er niets. Zoals ik al zei, gij leeft gewoon niet graag.”
Kenzo besluit zich te verwijderen uit mijn gezelschap, waarop Edmond Cocquyt Jr. mij meeneemt op de dj-toren. We brengen een bezoek aan de sfeerbeheerder die van op de bovenste verdieping de hele Vlasmarkt in de gaten houdt. Het Sfeerbeheer heeft mijn raad van enkele dagen geleden ter harte genomen, zo blijkt. “Ik kijk uit voor mensen met teensletsen en lelijke bermuda’s”, drukt de sfeerbeheerder me op het hart. “Zij worden onmiddellijk van het plein verwijderd.”
Van op de toren zien we hoe eerst de flikken en dan een horde hulpverleners halthouden bij een comateuze jongeling. “Een typisch geval van jupilitis“, is het droge commentaar van de torenwacht.
Edmond en ik zijn het erover eens dat er nergens anders ter wereld een openluchtdiscotheek kan bestaan in het midden van een stad, tien dagen lang, zonder dat het tot rellen komt. “Beschaving is vechten, elke dag opnieuw”, zegt Edmond. “Het is veel gemakkelijker om een Ronny te worden. Wij kiezen hier voor de moeilijkste weg. We houden onze manieren en gedragen ons.”
Ik moet weer naar de dansvloer, waar ik word gesommeerd door Nima. Die stelt mij aan de vrouw van zijn leven voor, Ligeia. Hun liefde maakt een eind aan de millenialange Grieks-Perzische vijandschap.
“Al hadden we zonet wel een discussiepuntje”, geeft Nima toe. “Met name over moraliteit en wat sociaal acceptabel is. Volgens mij vallen die twee samen, volgens Ligeia niet. Wat denkt gij?”
“Ik denk dat Ligeia gelijk heeft. Er is een aangeboren moreel instinct, dat ook bij dieren blijkt te bestaan. Wat sociaal aanvaardbaar is, verandert daarentegen voortdurend.”
Nima biedt hevig intellectueel weerwerk, maar een oneliner snijdt hem finaal de pas af. “Nima, het is toch niet omdat gij immoreel zijt, dat ge niet sociaal aanvaard wordt?”, werp ik hem voor de voeten.
Sam, een muzikant die al even geduldig stond te wachten om iets te zeggen, kan nu eindelijk zijn hart luchten. “Alles is hier funny!”, kraait hij. “Al die interessante mensen tezamen, dat is zo wijs. Al die meningen en vibes samen, heel intensief.”
Een jonge vrouw komt me evenwel op de vingers tikken. “Uw verslagen zijn heel leuk om te lezen, maar ge moet meer naar de andere kant van de Vlasmarkt, in de buurt van het Botramkot”, vindt Kim.
“Goh, ik ben daar al zo veel geweest, ik heb daar al veel over geschreven. Het is er te druk en er zijn te veel Ronny’s. Het is het Botramkot dat verkeerd staat”, counter ik.
“Toch moet ge daar nog eens naartoe.”
“Oké”, beloof ik haar.
“Wat ik mij ook afvraag, is waarom gij daar eigenlijk zo veel tijd en moeite in steekt. Ge kunt al die dingen toch evengoed verzinnen?”
“Baneengij! Als ge dat zelf zoudt doen, zit ge vast binnen uw eigen wereldje met al zijn associaties. In uw eigen hoofd vloeit het ene organisch voort uit al het andere, er komt niets onverwachts te voorschijn gesprongen. Hier, op deze Vlasmarkt, heerst de onvoorspelbaarheid. Het ene moment staat ge te praten over sociale acceptatie en een minuut later komt iemand iets verkondigen dat haaks staat op al het voorgaande. En daarbij, uiteindelijk ben ik hier ook maar gelijk alle andere onnozelaars om te drinken en te zeveren. Nog altijd mijn voornaamste reden om hier te staan.”
Zoals beloofd begeef ik mij naar de andere kant van de Vlasmarkt, alwaar ik een bezoek breng aan Nicolas van het Botramkot. Die is zowaar bezig met een sociologisch onderzoek. “Er zijn twee soorten mensen die droge worst komen vragen. Zij die zeggen ‘Ne wust’ en zij die zeggen: ‘Mag ik een boterham met worst, alstublieft?’ Dan vraag ik altijd met welke wagen hun vader rijdt. In het eerste geval is het bijna altijd een Mercedes, in het tweede geval áltijd een Volvo. Hoe zat ze zijn, doet er vreemd genoeg niet toe. Blijkbaar zijn manieren het laatste wat ge afleert als ge zat wordt.”
Sinds dit jaar heeft het Botramkot ook een sjiekenbak staan waarin bollen met gedragen meisjesslipjes zitten. “De meeste onderbroeken die we binnenkrijgen, zijn eigenlijk zeer proper”, zegt Nicolas. “Veel meisjes brengen hun slipje van thuis mee, maar ik ruik er altijd aan om zeker te zijn dat het wel gedragen is. Er zit bijna geen witverlies op, maar ik denk dat ze die onderbroekjes achterhouden omdat ze er zich voor schamen. Sommige meisjes trekken hier wel ter plekke hun slipje uit, die zijn het eerlijkst. Als we die slipjes in een bol steken, komt er damp op doordat ze zo vochtig zijn.”
Voorlopig zijn er echter nog niet veel klanten om een slipje gekomen. “Dat valt inderdaad een beetje tegen”, geeft Nicolas toe. “Ik had een stormloop verwacht, maar het aanbod blijkt groter dan de vraag.”
Bij het dagelijkse leegstromen van de Vlasmarkt kom ik Emmah tegen. Verder geen details over hoor, want ze wenst anoniem te blijven. Haar slipje heeft ze nog niet afgegeven, haar bank- en identiteitskaart is ze helaas wel kwijtgeraakt. “Als ik na een nacht uitgaan wakker word, is het eerste wat ik denk altijd: fuck. Telkens weer is er die schaamte over de dingen die ik denk gedaan te hebben. Dan voel ik me zeer slecht. Dat zal morgen weer zo zijn.”
Ik durf haar niet goed te zeggen dat die morgen alweer aangebroken is. De Vlasmarkt is immers allang leeg, we staan andermaal van afterparty te doen aan een café dat vroeg de deuren opent en waar mensen nog een laatste pintje drinken, en nog één, en nog één, en allez, vooruit, als het echt moet, nóg één. Naar huis vertrekken valt telkens zo zwaar, want wij amuseren ons.
Maar zie hier het formidabele aan de Gentse Feesten: morgen is er weer een nieuwe dag. En nog één, en nog één, en nog één, en nog één, en nog één, en dan nóg één. Dit is het feest voor mensen die maar geen afscheid kunnen nemen. Voor mensen die niet willen zeggen ‘Tot binnenkort!’, maar ‘Tot morgen!’, en dat tien dagen aan een stuk.
Wedstrijd! Kenji Minogue geeft op zaterdag 27 juli vijf exclusieve censuurbrillen weg. Mail daarvoor een foto waarvoor je je vreselijk schaamt en waarop je liever onherkenbaar had gestaan naar kenjiminogue@gmail.com.
Mensbrugghe 