Een zilveren schaal

Het is alwéér bijna een maand geleden dat ik nog eens iets op m’n blog gezwierd heb. Dju. Hoe is dat toch mogelijk? Ik begin stilaan te overwegen om alles wat ik voor het journalistieke laboratorium De Werktitel schrijf ook op mijn blog te posten. Want nu lijkt het alsof ik geen klop meer doe. Maar klop of géén klop: ik ben wel genomineerd voor de verkiezing van de Site van het Jaar 2009. Breng uw stem uit en ontvang mijn dankbaarheid uit een zilveren schaal.

Iets meer dan een maand geleden ging De Werktitel online, en dat is te zien aan de bijdrages op mijn persoonlijke blog. Die munten tegenwoordig uit in afwezigheid. Dat wil zeggen dat ik mijn blog zal moeten heruitvinden, bijvoorbeeld door er gewoon kortere dingen op te smijten. Losse bedenkingen waar je geen halve dag op zit te zwoegen. Hapklare brokken onzin die makkelijk mee opgaan in de Waan van de Dag. Een studie van een of ander pr-bureau zal bewijzen dat mijn publiek daarop zit te wachten.

In de tussentijd verwijs ik u graag door naar De Werktitel zelf (zie de link hierboven, ik plaats hem geen twéé keer). Ik heb daar nog niet eens tien artikels voor geschreven en toch lijk ik heelder dagen in de weer voor ons fijne freelancecollectief. Dat heeft ermee te maken dat ik – tegen al mijn dure eden en in bloed gedrenkte beloftes in – eindredactie pleeg voor De Werktitel. Als ik zelf iets schrijf, zijn de reacties verdeeld. Wat interessant is. Een kleine minderheid zegt dat ze zich een kriek gelachen hebben met mijn satirische stukken, de overgrote meerderheid begint er gewoon niet aan, en een andere kleine minderheid laat niet na me op mijn onkunde te wijzen. Leutig.

Ondanks mijn bijdragen is ook De Werktitel genomineerd voor de Site van het Jaar 2009, en wel in de categorie ‘Nieuws en duiding’. Ik vind dat stoer. We staan met moeite een maand online en we hebben al meteen de weg gevonden naar het establishment. Het wordt tijd dat we eens iets vriendelijks schrijven over de regering, zodat onze toekomst helemaal verzekerd is. Soit, als ge op mij stemt in de categorie ‘Blogs’ kunt ge evengoed ook een stem uitbrengen op De Werktitel. Zo moeilijk is dat niet, hein.

Als ge desondanks zegt: pfff, De Werktitel, De Werktitel, voor mij is er maar één site die ertoe doet, en dat is standaard.be, dan zal ik u niet komen onthoofden met een zilveren schaal. Ik zal daarentegen zeggen: ook goed. Ik schrijf nu namelijk eveneens af en toe voor De Standaard. ’t Is te zeggen, mijn eerste reportage (alleen voor abonnees), over middeleeuwse Gentse kelders en een onderaardse gang van de Duitsers aan het Sint-Baafsplein, is gisteren verschenen. Maar als alles loopt zoals het lopen moet, komen er weldra meer. Het zullen vooral reportages zijn over het verborgen leven in Gent, dingen die niet echt passen op De Werktitel.

En – haha! – op De Werktitel zet ik dan de dingen die niet echt passen in De Standaard. Zo ben ik thans al vele dagen bezig met het uittikken van een lange reportage over het Lobroekdok in Antwerpen. Dat moet iets worden in de stijl van mijn verslag over het beruchte kanaaldorp Desteldonk, dat door velen nog altijd als het hoogtepunt van deze blog wordt beschouwd. Met zoiets moet ik bij De Standaard allicht niet afkomen, of ik krijg een doos Tamiflu in mijn pollen gedrukt en het vriendelijke verzoek om pas terug te keren als ik helemaal genezen ben.

Maar bon, ik zou u los daarvan iets willen vragen: hebt ge deze voorlopig laatste blogpost werkelijk helemaal tot hier gelezen? Dan zijt ge allicht nog niet gaan stemmen. Wilt ge dat dan verdorie nu onmiddellijk doen!

Overigens een aanvulling ná het publiceren van dit bericht. Op de blog van Houbi, wie of wat dat ook moge zijn, staat een schoon overzicht van alle genomineerden. Die mens heeft er zijn werk in gestoken, dus moogt ge óók op hem stemmen (per categorie mag men drie stemmen uitbrengen, vandaar).