Probleem

Ik zit met een probleem. Dat probleem heet de hoofdredactie van de krant De Morgen, mijn werkgever. Die hoofdredactie bestaat uit enkele vriendelijke mannen van bijna middelbare leeftijd die iedere dag een grote onzekerheid tentoonspreiden wat betreft het geschreven woord. Daaruit vloeit dat ik opgesloten zit op de eindredactie van De Morgen en al een jaar of twee geen enkel artikel in de krant meer gekregen heb. Nochtans ben ik er zes jaar geleden, in 2003, mijn carrière als schrijvende journalist begonnen.

Oké, ik geef toe, ik moet me telkens weer vreselijk inhouden om geen schuttingtaal te gebruiken in een tekst en verbaal zal ik evenmin nalaten u een stront te noemen, dan wel een ass-wanker, een shit-licker, een laser-piss-faggot of een spast-fucker. Ik vind dat dat moet kunnen als het met een zeker respect verwoord wordt. Maar in een tekst mag het inderdaad wat minder zijn en weet u: ik heb eraan gewerkt.

Dan nog schijt men in zijn broek als ik een pen ter hand neem. Ik zou weleens kunnen uitschieten en pijnlijke krassen maken op iemands ziel. Men heeft daarom besloten dat ik nooit nog een letter zal schrijven voor De Morgen. Ik mag alleen andermans krom geformuleerde zinnen afborstelen en ongecrediteerde oneliners in de vorm van pseudograppige foto-onderschriftjes bedenken.

Het verdere verloop van de situatie is heel simpel.Ten eerste bestaat de mogelijkheid dat ik mee naar buiten surf op de golven van het collectief ontslag en dan ga ik voor een andere, nog nader te bepalen broodheer schrijven. In een tweede scenario wacht er geen C4 op mij en verricht ik in de chaos na het collectief ontslag wat ellebogenwerk en versier ik mezelf weer een functie als schrijvende journalist. Ten derde blijf ik gewoon zitten waar ik zat, in de vergeetput van de eindredactie, en misbruik ik het internet om het volk toe te spreken. Dat dat volk zal bestaan uit twee mannen, een vrouw en een paardenkop kan me dan geen moer (zie je wel dat ik aan mijn taal gewerkt heb: vroeger had hier ‘geen kloten’ of ‘geen ruk’ gestaan) schelen, als ik maar weer vrijuit kan schrijven.

Want het doet deksels deugd af en toe de taalkundige spieren te strekken.