Geplaatst door Wauw. Wat een massa. Wat een ongelooflijk drukke bende. De Vlasmarkt heeft gekreund onder het volk. Toch was er minder waanzin dan ooit. Maar ach, niet getreurd, waanzin creëer je zelf.
Het is ver gekomen wanneer provincialen al tot in mijn straat verdwalen. Daar lopen ze dan te hoop, drie meisjes en één jongen, zoekend naar de juiste richting, zich afvragend met welk doel. Ach, het zijn brave kinderen, geen tuig van de richel dat uit is op vernieling.
Anders zit dat met het gemotoriseerd verkeer. Ik zie opvallend veel wagens passeren en ze scheuren opvallend agressief voorbij. Gierende banden, ronkende motoren, pk’s die IQ’s overstijgen: het lawaaierige repertoire van stuurloos testosteron.
De feiten bevestigen de voortekenen: de Vlasmarkt staat afgeladen vol, voor het eerst sinds het begin van de Feesten. Geen goed getimede regenbui vannacht, de weergoden hebben nagelaten om alle eendagscrapuul terug naar huis te spoelen opdat de klassementsdrinkers zich ongestoord van hun taak kunnen kwijten.
Dat het volk zo wild rond hem kolkt, stoort getrouw hoofdpersonage David allerminst. “Ik wil me laten uitschrijven als hoofdpersonage, zodat ik kan opgaan in de massa”, stelt David.
“De anonieme massa?”
“Neen, zo ver wil ik niet gaan. Doe maar de nonieme massa van bekend volk”, nuanceert hij.
Elke, een collega met een fijne pen en dito principes, komt me melden dat een vriendin zopas haar punani heeft getoond.
“Tsunami?”
“Punani. Dat is een eufemisme voor foef.”
“O. Leuk.”
“Leuk? Ik vind dat een beetje vuil, hoor. Dat is een gebrek aan zelfrespect.”
“Ik vind van niet. We moeten de samenleving koesteren waarin vrouwen hun foef kunnen tonen zonder dat ze gestenigd of verketterd worden als hoeren.”
“Ik kan niet akkoord gaan met je. Zelf zou ik nooit mijn foef tonen aan wildvreemde mannen. Private delen zijn privaat om een reden.”
“Dat is hoe jij ernaar kijkt, maar als andere vrouwen wél vinden dat ze hun foef mogen flashen, is dat hun individuele keuze.”
“Denk jij dat liberalisme zo ver mag gaan?”
“Ik zou niet weten waarom het níét zo ver mag gaan”, antwoord ik. Daarmee zijn we nog niet tot overeenstemming gekomen, maar dat hoeft ook niet. Volwassen mensen hebben respect voor meningen die de hunne niet zijn.
David wijst op een man met een vreemd gezicht. “Het voordeel van een baard is dat ge ermee kunt wegsteken dat ge een kin hebt”, merkt hij op.
Die opmerking geldt als een ludieke terzijde, want Elke neemt thans weer het woord. “Iedereen op de Vlasmarkt is op zoek naar iets wat ze nooit zullen vinden”, zegt ze erudiet. “Ik heb het ook gedaan, vroeger.”
“En, ooit iets gevonden.”
“Mja. Vluchtig. Je moet er jong voor zijn en geloven in de rock-‘n-rollprins. Ondertussen weet ik dat het losers zijn met veel issues.”
Andermaal acht David het tijd voor een terzijde. Ik dacht dat hij zichzelf uitgeschreven had als hoofdpersonage, maar hij blijft maar een bepalende rol opeisen. “Gaat gij hier soms cruisen?”
“Cruisen? Wat is dat?”
“Tussen de mensen door wandelen, van de ene open plek in de massa naar de andere. Cruisen is onontbeerlijk op de Gentse Feesten. Neem een paar mensen mee en maak er een fijne kruistocht van”, raadt hij me aan.
Ik bedank hem voor de suggestie, maar besluit dat het veel gemakkelijker is om gewoon te blijven staan. Laat de mensen maar tot mij cruisen, dat kost minder moeite. Kijk, daar komt Adrien Cocquyt al aangespoeld. Ook hij ergert zich een beetje aan de drukte.
“Mensen van buiten Gent hebben veel minder respect voor de stad”, stelt hij. “Op tien meter van het urinoir staan ze tegen een gevel te pissen. Dat kan toch niet?”
Ik geef hem gelijk. Zoiets kan niet en moet ernstig beboet worden.
“Hoe later op de avond, hoe ouder de mensen”, constateert Karel, de opkomende kunstenaar die samen met mij gewaarwordt dat we steeds meer ademruimte krijgen naargelang de zon hoger aan de hemel klimt.
“Die jonge gasten kunnen niet zuipen”, vermoed ik. “Plus daarbij: no commitment. Engagement en volharding zijn hen vreemd.”
Karel is wel een toegewijde feestvierder. “Brengt het vloeibare goud uit de Kinky Star en laaft u aan de hoorn des overvloeds!”, beveelt hij in het wilde weg.
Elke blijft er kalm bij. “Ik ben en leef een beetje saai. Ik heb al mijn zotte emoties al achter mij gelaten”, zegt ze onthecht.
“Het leven is de voorstudie van de dood”, merkt Karel op. “De dood is niets en het leven is uiteindelijk ook maar een kwestie van doelloos rondhangen. Get used to the nothingness!”
Alweer is de muziek opgehouden en krijgen we een dagelijkse regenbui in onze nek. Het meeste volk is nu definitief naar huis. Doch, zoals altijd wenkt aan L’Enfant Terrible de afterparty. Ik ontmoet er Michiel, een journalist die uitgeweken is naar Nederland.
“Kijk eens aan, dat volk staat hier maar te zuipen as if there’s no tomorrow“, sla ik gade.
“Erger nog, ze staan hier alsof ze geen lief hebben, geen werk, geen vrienden, geen familie, geen oma’s die dood kunnen gaan”, vult Michiel aan. “Maar het erge feit is: oma’s gaan dood, altijd en overal.”
Dat de massa het maar goed in haar oren knoopt, wanneer zij zich vanavond wegens de nationale feestdag voor het vaderland staat te intoxiceren.
Mensbrugghe 