Geplaatst door Ik ben thans ‘De Nieuwe Wereldorde’ aan het lezen, een bijlage die vorig weekend bij De Tijd zat. Of correcter: de krant zat bij die bijlage.
Niet minder dan 68 pagina’s telt ‘De Nieuwe Wereldorde’. Dat is een indrukwekkend aantal bladzijden. Des te indrukwekkender is dat die pagina’s stuk voor stuk vol belangwekkende artikels staan.
Ik ben er systematisch aan ’t doorlezen en zit thans nog niet eens aan de helft. Elk stuk is een stevig staaltje journalistiek. In Thurn & Taxis, het gerenoveerde douanecomplex waar de redactie zit, mogen ze trots zijn.
Gisteren kocht ik nogmaals De Tijd, want ik heb mijn debuut gemaakt in de zakenkrant met een artikel over Circus Rose-Marie Malter. Daar ben ík trots op, net zoals het mij genoegen verschaft reportages te leveren voor De Morgen en Humo.
Straks word ik dan toch een serieuze journalist. Ik begin alvast te sparen voor zo’n koperen plakkaat om naast mijn voordeur te hangen:
“Tim F. Van der Mensbrugghe. Serieuze journalist”
Al vraag ik mij af of het wel strookt met de deontologie dat journalisten reclame maken voor zichzelf.
Mensbrugghe 
Zeker wel, alleen mag je het zo nooit noemen.
Reclame wordt personal branding, bedelen wordt crowdfunding en hopen dat ge het einde van de maand haalt wordt experimenteren met business models.
Doe zoals Michiel Hendryckx, bij hem hangt er “Zwemvliesontwerper” aan zijn deur.