Bloedpiet

Zaterdagochtend stond ik in mijn bloot gat in Gaasbeek, en vandaag in De Morgen. Dat alles zodat Spencer Tunick voor veel geld foto’s vol naakte mensen kan verkopen.

Nog voor het ochtendgloren op reportage gaan zonder uw kleren aan, dat valt eigenlijk best mee. Behalve dat het koud is, dat ge moe zijt, dat het regent, dat ge geen notitieboekje kunt bijhouden en ge moet vaststellen dat ge een bloedpiet hebt en geen vleespiet.

Slechts enkele uren voordat ik op een onmenselijk vroeg uur uit mijn bed moest, zat ik nog op een terras met een groep vrienden. Toen ze lucht kregen van de reportage waar ik naartoe was gestuurd, gaf dat aanleiding tot hilariteit. Inderdaad, ten koste van uw dienaar.

Vicky, die er nooit een probleem mee heeft gehad om luidkeels over intieme lichaamsdelen te beginnen, vond het een mooie aanleiding om voor de hele Groentemarkt het verschil tussen een bloedpiet en een vleespiet uit te leggen. Ze deed dat zelfs meermaals, opdat iedereen het toch goed begrepen had.

Welnu, wat is dat verschil? Een bloedpiet is een penis die naargelang de temperatuur en de staat van opwinding enorm in grootte kan variëren. Een vleespiet is een stuk saucijs dat in alle omstandigheden zijn lengte en dikte blijft behouden, maar af en toe van vorm verandert.

In de krant kunt ge het gelukkig niet zien – ondanks het visuele vernuft van fotografe Ans Brys is mijn slecht onderhouden lijf niet voorbij de scherprechters van de fotoredactie geraakt – maar ik heb dus een bloedpiet. Dat wil zeggen: een schriel worstje zodra de temperatuur onder een comfortabele achttien graden Celsius zakt.

Maar het loopt daar vol blote mensen in allerlei vormen en kleuren, dus schamen doet ge u voor het gemak niet. Zelfs niet met een bloedpiet. (HLN.be heeft wel een foto waarop ik sta: waar is Willy?)

Toch heb ik één jonge vrouw gezien die duidelijk niet goed in haar vel zat. Met een kussen onttrok ze haar borsten aan eventuele glurende blikken, met haar hand bedekte ze haar kruis. Ze deed dat niet op zedige wijze, zoals de Eva op het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck doet met haar muis. Het zag er krampachtig uit. Beschaamd was ze. Ze zuchtte en ze kreunde, alsof ze langs alle kanten bekeken werd.

Even dacht ik te zeggen: ‘Ge moet u niet schamen, we staan hier allemaal bloot. Kijk, ik heb zelfs een bloedpietje, maar ik voel mij toch ook niet aangestaard?’ Het is goed dat ik gezwegen heb. Haar hart zou waarschijnlijk in een kramp geschoten zijn.

Even later kwam ze zelf tot de conclusie dat ze hier niet op haar plaats was. Miscast.

Een andere vrouw was door Spencer Tunick zelf weggestuurd. Niet omdat ze baloeftig was van postuur of wegens de vele tatoeages op haar lijf: ze weigerde haar laarsjes uit te trekken. Uit protest marcheerde ze het volgende half uur de hele tijd over de weide, opzettelijk in het zicht van de persfotografen. Met haar zwarte botjes en verder niets. Bij sommige mensen zou een beetje schaamte niet misstaan.