Geplaatst door De echte wereld bestaat nog. De echte wereld is wreed en wispelturig. De veilige cocon van de Vlasmarkt verlaten, loopt steevast uit op gerommel. Maar ook tussen het feestende volk bevinden zich verraderlijke creaturen.
De klok zegt 5.08 uur en ik zeg: “Whoa, fuck.” Een oranje licht komt reeds aan de einder gloren. Ik zal me mogen reppen om eerder op de Vlasmarkt te zijn dan de zon.
Dankzij mijn zevenmijlslaarzen ben ik net op tijd. Ná zonsopgang op de Vlasmarkt toestuiken zou ongepast zijn. ’t Is al erg genoeg dat ik mezelf drie à vier uur slaap per nacht gun.
“Tim!”, hoor ik meteen. Mijn gehoor leidt mijn blik naar Wouter, een eerbare collega die met z’n grijze pet een stijlvol voorbeeld probeert te zijn voor de al te bont geklede massa.
“Dag Wouter. Hoe gaat ‘t?”
“Boh. Bijna twéé keer op mijn muil gehad!”
“How come?”
Wouter legt uit dat er hem twee gasten, los van elkaar, komen vragen zijn wat zijn probleem was. Telkens waren het peten van exact 1,95 meter groot. Telkens heeft hij gevraagd wat hún probleem was. Een beetje link, maar zijn neusbeen is niet tot in zijn hersens geslagen. “Er is wel een agressieprobleem bij mensen van 1,95 meter. Nog nooit heeft iemand van mijn lengte op mijn muil willen slaan”, merkt Wouter op.
Ik vermoed dat het met het mooie weer te maken heeft. Als het regent en waait, tref je enkele fanatieke feestvierders op de Vlasmarkt. Als zelfs een wolkbreuk hun plezier niet kan vergallen, zullen ze het zeker niet door andermans lompigheid laten verknallen. Schijnt de zon, dan komen helaas ook lichtgeraakte tiepen opdagen die van het minste een probleem maken.
“Waar blijft de regen om alle marginalen weg te spoelen?”, vraagt Tom Verbruggen, een fantastisch fotograaf die het best met zijn volledige naam aan het woord komt, zich af.
“Ach, wees blij voor de horeca dat de zon schijnt. Dat is goed voor hun recette”, sus ik.
Tom gelooft niet dat het weer de enige bepalende factor is: “De economische crisis is op zijn einde aan het lopen en dat is een probleem. Hoe meer crisis, hoe meer volk op de Vlasmarkt. Hoe moeilijker de economische tijden, hoe smeriger de mensen willen uitgaan. Het tegengestelde geldt helaas ook.”
Ondertussen is op de dj-toren een halfslachtige striptease-act gaande. Een blonde vrouw heeft zich ontdaan van haar T-shirt en zwaait wild met d’r lange haren. Eén keer flasht ze een blote tiet, maar veel meer is er niet aan. “Kun je geloven dat er nu vrouwen klagen dat dat plat en vulgair is?”, zucht mijn voornaamgenoot Tim V. “Oké, het is misschien een beetje plat, maat dit is nog altijd de Vlasmarkt. Het mag hier best wel een beetje kinky zijn.”
David Van Belleghem, een personage dat al enkele jaren meegaat, haalt de schouders op. “Mensen zijn een fout concept. Ideologieën zijn in wezen goed, maar de mensen komen het altijd verknoeien”, stelt David.
Opeens merk ik dat er rondom mij nogal wat plezante sigaretten worden gedraaid. Bah, drugs. De Nederlander Daan komt erbij staan en begint een heel exposé over de chemische structuur alsook de geschiedenis van hasj en THC. Daan is een atypische Nederlander, in die zin dat hij wel mondig is, maar niet goed articuleert. Ik versta kortom geen kloten van wat hij allemaal uitkraamt.
We krijgen het gezelschap van twee West-Vlaamse meisjes. Hen versta ik wel. Ze hebben last van een vervelende vijftiger. “Schandalig, zei hij, schandalig dat ik hier nog altijd sta op mijn leeftijd, nog altijd mijn piet aan het volgen”, vertelt West-Vlaams meisje #1. “Wat een vule vent!”, haalt West-Vlaams meisje #2 haar neus op. De morele fijngevoeligheid van West-Vlaamse dames kan niet overschat worden.
Anouk heeft geen last van een man, maar van een vrouw. “Hoe ver kan onzekerheid gaan? Een meisje vraagt me nu dat ik haar lief niet zou kussen. Ik heb zó niets gedaan, zo laag ben ik niet gevallen”, drukt Anouk ons op het hart. “Haar onzekerheid maakt alles kapot. Het zit allemaal in haar hoofdje.”
Als ik om 8.10 uur de Vlasmarkt verlaat – de werkelijkheid vereist mijn aanwezigheid in het verre Mechelen – kom ik enkele mensen van de Jesus Crew tegen, die het Woord Gods alsook koffie verspreiden. Het zijn Amerikanen. Sympathieke mensen. Ik beloof dat ik één dezer een mooie reportage over hen zal schrijven.
Bij de McDonald’s op de Korenmarkt kom ik alweer Amerikanen tegen, dit keer vermoeide jongeren die in de zon een ontbijt (hamburger & cola) zitten te verorberen.
Crisis of niet, Amerikanen zijn consequente mensen.
Eén minuut voor ik op de trein naar Mechelen stap, krijg ik te horen dat de werkelijkheid mijn aanwezigheid in Mechelen niet langer vereist. Even overweeg ik om terug te keren naar de Vlasmarkt. Maar zoals reeds eerder gezegd: daar opdagen ná zonsopgang is een fout concept.
Mensbrugghe 