Frivool

Ja, ik wéét dat het crisis is. Anders waren er niet overal zoveel afdankingen, onder andere maar niet alleen in de media. En ja, ondertussen wéét ik ook zeker dat het bij De Morgen echt crisis is. Even heb ik daaraan getwijfeld toen bekend raakte dat de heer Jules Hanot binnengehaald was als overkoepelend chef eindredactie en lay-out.

Toen ik vorige vrijdag ook nog eens vernam dat men nú al, met moeite een maand nadat drie eindredacteurs hun C4 hebben gekregen, op zoek is naar versterking voor de eindredactieploeg dacht ik zelfs: in het financiële plaatje van De Morgen regeert de leugen en niets dan de leugen.

Maar de krant van vandaag (DM 15/6) heeft me overtuigd van de bijzonder heikele financiële situatie in de Arduinkaai 29. Kijk maar eens even mee naar de pagina’s 8 en 9:

 

 

 

 

 

Wie mij nu wil afschilderen als een linkse hufter die niet inziet dat een krant niet kan overleven zonder advertentie-inkomsten: try again. Als reclame noodzakelijk is om het medium levensvatbaar te houden, dan is reclame noodzakelijk. Punt aan de lijn.

Maar ondertussen is er wel één regel waar alle journalisten, eindredacteurs, lay-outers én lezers het over eens zijn: maak altijd een duidelijk onderscheid tussen journalistiek en pure reclame. Vele artikels zijn sowieso al halve of hele promostukken – kijk maar naar de stapels gratis reclame voor de iPhone –, maar waar ligt de grens als je je verlaagt tot niet-functionele, ronduit storende product placement? Waar is het respect voor je lezer als je een adverteerder toelaat je hele lay-out te vermooschen zonder dat duidelijk aangegeven wordt: hela, dit is een advertentie?

Een tip: als een adverteerder wil betalen om de promotie voor zijn product over twee volle pagina’s te spreiden, laat hem daar dan dedju voor betalen en evacueer als de bliksem je eigen berichtgeving naar elders in de gazet. In het andere geval begin je maar beter enige nederigheid te betonen in het gebruik van het adjectief ‘onafhankelijk’.