Geplaatst door Vergeet het dat de Vlasmarkt géén oord van verderf is. De evangelische christenen die rondkomen met thee, koffie en Jezus hebben er geen idee van hoe dicht ze bij de Satan staan.
[Dit verslag is eerst verschenen op de website van De Morgen.]
Moe, zo moe, dat is ongelooflijk. Ik sukkel in slaap terwijl ik mijn tanden poets, ik kan mijn eigen ogen nauwelijks openhouden wanneer ik naar de tramhalte strompel. Eén uur slaap is zelfs voor mij te weinig. Op de tram naar het centrum van de schone stad Gent is het vechten om wakker te blijven. Wie mij nu ziet, denkt allicht: zie daar, weer zo’n zatlap, waar moet dat heen met onze samenleving? Maar ik moet er nog aan beginnen! De vijf uur dat ik dagelijks op de Vlasmarkt sta, zijn mijn helderste momenten, daarvoor en daarna ben ik niet aansprakelijk voor de staat waarin ik mij bevind.
Pas bij mijn eerste slokken pastis verdwijnt de vermoeidheid. De dame van de Kinky Star heeft mij een straf exemplaar geprepareerd, nog altijd voor slechts 2 euro, wat zelfs goedkoper is dan een spuitwatertje.
Wat is er aan de hand? Ik herken niemand, alle bekende gezichten hebben een snipperdag genomen. Die mensen zijn veel slimmer dan ik en blijven gewoon in hun nest liggen als hun lijf zegt: “Ik doe niet mee vandaag. Als ge wilt feesten, zal het zonder mij zijn.”
Via een achterstraatje wandel ik naar de andere kant van de Vlasmarkt om even tot rust te komen in het Botramkot. Edmond Cocquyt Jr. zit er ook te verpozen. Hij vraagt of ik hem in de toekomst niet meer de putatieve nachtburgemeester wil noemen. We sluiten een eerbaar compromis, waarbij ik hem plechtig benoem tot titelvoerend nachtburgemeester van de stad Gent.
Terug op het plein loop ik Hans en Trudy tegen het lijf. Zij zijn van plan zich door de massa te wurmen. Ik raad hun aan om via het achterstraatje naar de overkant te wandelen, maar daar heeft Trudy geen oren naar. Het is net haar bedoeling om zich tussen al die zweterige mensen te persen.
“Oké, dan zal ik chronometreren hoe snel we aan de overkant geraken”, spot ik.
Een dik halfuur later staan we vijftien meter verder. Het eerste licht maakt zijn entree, het volk rondom ons danst lustig voort. Hans, die maar één (echte) arm heeft, sukkelt met de pintjes die hij ons komt brengen.
“Twee poten zou toch wel handig zijn”, merkt hij op.
Op dat moment laat Trudy voor de tweede maal haar sigaret vallen tussen de kasseien van de Vlasmarkt. “Ach jongen, ge moet niet klagen, twee handen is nog altijd veel te weinig. Wij hebben minstens drie handen nodig”, wijs ik Hans terecht.
Het duurt tweeënhalf uur voor ik uiteindelijk aan de andere kant van de Vlasmarkt beland. Daar bots ik op Michiel, een Vlaming die voor de Nederlandse VPRO werkt.
“Hier heerst vaginale ontevredenheid”, snuift Michiel. Ik kijk hem niet-begrijpend aan, waarop de man verder uitweidt over de interactie tussen man en vrouw.
“Je moet vóór het kookpunt toeslaan. Een man mag niet zomaar toegeven aan een vrouw. Daarvoor houden we te veel van het veroveren op zich. Het ideale moment is twee uur voor de inslag. Dus nú moet je beslissen over je doelwit. Niet om zes uur, maar om zeven uur. Je moet ook niet wachten tot het negen uur is.”
Michiel kan natuurlijk niet weten dat mijn eigen vrouw op dit moment wakker ligt te worden in ons bed en dat ik weinig ben met zijn raadgevingen. Toch noteer ik braaf en nauwgezet zijn handleiding voor de vrouwelijke kunne.
“Het is bijna zoals Mario Bros. Je wilt de eindbaas verslaan, maar als je daarop wacht, ben je verloren. Het is beter dat je stopt op level zeven of acht. Iedereen wil de prinses bevrijden, maar daarvoor moet je zes uur spelen. De grote champignon binnenhalen is eigenlijk ook goed, daarvoor volstaat het dat je twee uur speelt”, legt Michiel uit.
Niels heeft er minder hoogdravende theorieën over, hij is meer een man van de praktijk. “Ik vroeg daarnet: ‘Hey, hoe gaat het met u?’ En al bij haar tweede zin zei ze: ‘Mijn kutje wordt al nat!’ Ze komt straks bij mij thuis!”, vertelt hij dolenthousiast.
Wat heeft het nog voor zin dat ik blijf beweren dat de Vlasmarkt geen decadent oord is, maar een plek van beschaving en wederzijds respect? De brave christenen die rondkomen met thee en koffie weten maar half hoe erg het er aan toegaat. Terwijl ik natgeregend rondsjok bij Sint-Jacobs denk ik aan het ongeboren kind dat thuis op mij wacht. Als het een dochtertje wordt, zal ze het mogen vergeten dat ze vóór haar 35ste naar de Vlasmarkt mag. Prinsesjes horen niet bevrijd te worden.
Wedstrijd! Kenji Minogue geeft op zaterdag 27 juli vijf exclusieve censuurbrillen weg. Mail daarvoor een foto van op de Gentse Feesten waarvoor je je vreselijk schaamt en waarop je liever onherkenbaar had gestaan naar kenjiminogue@gmail.com.
Mensbrugghe 