Très dangereux

Leg er u bij neer: de Gentse Feesten zullen nat zijn. U zult doorweekt op de Vlasmarkt toekomen en nog doorweekter terug naar huis gaan. En dan? We laten een beetje regen de feestvreugde toch niet dempen? Op uw tanden bijten en zuipen, verdomme.

Inderdaad: regen. Ik kom iets na vieren mijn huis uit gewandeld en daar wacht zij mij reeds op. Zacht, maar volhardend. Een blij wederzien is het niet, haar negeren lijkt mij de beste oplossing.

Zoals elk jaar zijn de Feesten nu nog niet officieel begonnen, maar zoals elk jaar verwacht ik straks toch op een bruisende Vlasmarkt te arriveren. Beetje prospectie doen, eventueel enkele nieuwe hoofdpersonages casten, checken of het Botramkot een betere locatie gekregen heeft dan vorig jaar, bon, ik zal me wel kunnen bezighouden.

Traditioneel heb ik me ook nu helemaal niet voorbereid op de Gentse Feesten. Vraag mij niet wie er allemaal optreedt, hoe de Vlasmarkt ingericht is en of de Sfeerbeheerders dit jaar een vrolijk hoedje dragen: dat zal ik ter plekke wel allemaal uitvogelen. Het enige wat je nodig hebt om tien dagen Feesten te overleven is een zekere aanleg voor alcoholgewenning. In de voorafgaande weken en maanden moet je je lichaam voldoende in contact laten komen met alcohol opdat het niet te zeer opschrikt en jou met gruwelijke katers opzadelt wanneer je tien dagen aan een stuk moet presteren.

Sommige mensen beginnen zonder enige gewenning aan de Feesten. Ze hopen dat ze gaandeweg hun conditie zullen opbouwen, maar na enkele dagen zijn ze al zo kapot dat ze het einde van de tiendaagse niet meer halen. Ik voorspel zo’n scenario voor het meisje dat al zigzaggend de Albertbrug probeert over te fietsen. Voor haar is alcoholgewenning nog een projectje, een werkpuntje waar ze de komende tien dagen serieus zoet mee zal zijn.

Ik nader het centrum van de stad, maar veel leven is er niet. Zal er wel volk zijn op de Vlasmarkt, vraag ik me bezorgd af, of bevindt Gent zich nog in een sluimerslaap? Ah, gelukkig, op de Kouter zie ik tenminste enkele zatlappen rondlopen. Een goed teken. De idioten zijn druk bezig met het verslepen van weerloze verkeersborden. Daar zullen deze helden ongetwijfeld een enorme ego-boost aan overhouden waarvan ze zich ’s anderendaags niet eens meer de oorsprong kunnen herinneren. Maar dat ego: tjonge, nog nooit zoveel zelfvertrouwen gehad!

Oef, er is volk op de Vlasmarkt. Bedroevend weinig, maar ik kom niet toe op een plaats die zo dood is als een pier. In het tentje van de Kinky Star kom ik Ollie tegen. Ollie is de voormalige uitbater van de Trashiq. Je zou kunnen zeggen dat zijn café op de fles ging en dat deed het ellendige ding ook. Jammer, want zover ik mij kan herinneren heb ik er mooie tijden beleefd. Ollie is nu havenarbeider.

“Ik ben een slachtoffer van de crisis en het rookverbod”, analyseert hij zijn situatie. “Ik heb de effecten van de crisis onderschat. Maar met het slechte weer van tegenwoordig ben ik blij dat ik geen café meer openhoud. Die regen is dodelijk. Vorig jaar was het ook zo’n slecht weer op de Feesten. Dan draait ge meteen 70 procent minder omzet.”

Voor het eerst in jaren is Ollie weer een gewone bezoeker van de Vlasmarkt. Hij heeft een geheel eigen plan om de Feesten door te komen. “Iedere dag ga ik iets anders doen met m’n baard. Ik heb speciaal twee weken gespaard”, zegt hij trots. “Graag zou ik op de laatste dag rondlopen met een pornosnor.”

Voor de rest is Ollie kaal. “Eén keer in je leven moet je je toch wel eens kaalgeschoren hebben. Nu, bij mij is het veeleer een oplossing dan een statement”, vertelt hij.

Hij nodigt me uit om eens over z’n schedel te wrijven. Jawadde, dat voelt zacht. “Suede”, knikt Ollie. “Suedeheads zijn niet-racisten.” Ik feliciteer hem en kom even later terecht in het gezelschap van Adrien Cocquyt, de kleine broer van de gevreesde Edmond Jr.

“De dag vóór de Gentse Feesten moogt ge nooit missen!”, doceert Adrien als volleerde baas. “Dan komt ge alle mensen tegen die ge de volgende dagen nauwelijks nog zult zien omdat het veel te druk is.”

Ik schrijf zijn woorden netjes op, waarop Adrien me stomverbaasd aangaapt. “Is dat stenografie?”, vraagt hij wijzend op het hermetische gekrabbel in mijn notitieboekje.

“Neen, gewoon het alfabet”, verklaar ik.

Aan de plooien in zijn gezicht merk ik dat hij er het zijne van denkt. Adrien is toe aan een ander onderwerp en beveelt me om naar Walter De Buck te gaan kijken, zaterdag 14 juli om acht uur bij Sint-Jacobs.

“Leeft die mens nog?”, vraag ik verbaasd.

“Natuurlijk leeft die mens nog. Hij is beter dan ooit. Enfin, beter dan de voorbije jaren”, prijst Adrien Walter aan. “Zijn stem is nog altijd heel mooi.”

“Ze piept ondertussen wel een beetje”, merk ik op.

Adrien lijkt nog een poging te willen doen om die boude stelling te ontkennen, maar uiteindelijk laat hij de schouders hangen en geeft hij deemoedig toe: “Ja, inderdaad, hij piept een beetje, maar tóch heeft hij nog altijd een mooie stem!” Dat zal wel.

In de Kinky Star wordt er geen bier meer getapt – wat schandalig is, maar bon, er zijn erger problemen in de wereld – zodat ik naar de nachtwinkel moet voor pintjes. Ik heb met name beloofd om er eentje mee te brengen voor Tiemen en Ian. Ian is al bien, in die zin dat ik hem probleemloos kan wijsmaken dat hij er nog bloednuchter uitziet.

Het is al aardig klaar ondertussen en er staat minder dan tien man op de Vlasmarkt. Toch blijft er voldoende waanzin om je geen seconde te vervelen. Terwijl wij op de natte kasseien onze blikjes ledigen, krijgen we het gezelschap van een Congolese Belg die zich van kop tot teen in blauwe jeans gehuld heeft.

“C’est très dangereux ici”, waarschuwt de man met tollende ogen, waarop hij in een krijsende lach schiet die huiveringwekkende herinneringen oproept aan de snerpende hysterie van Arthur Brown. Vervolgens kijkt hij minutenlang doordringend in de ogen van Tiemen.

Even later krijgen we het gezelschap van een man die in het Engels een sigaret komt vragen. Het blijkt gewoon een Gentenaar te zijn, maar niet zo één als alle andere. Hij steekt een warrig verhaal af over een goede maat van ‘m die al iets vaak in het prison gezeten heeft. “Justitie draait vierkant”, zucht de man.

Voor ons heeft hij echter een compliment. “Jullie hebben een goede positionering uitgekozen op dit plein, maar ik ben iemand anders”, legt hij uit, alvorens ons weer te verlaten en de Charlatan binnen te strompelen.

“Als justitie vierkant draait, is het tijd om naar de Charlatan te gaan”, merkt Tiemen droogjes op, en geef hem eens ongelijk.

Wij nemen afscheid en verlaten de Vlasmarkt, elk een geheel eigen richting kiezende. Blijven over: niet overdreven veel lege bekertjes en blikjes en die eeuwige regen waar we ons maar niet van kunnen verlossen.

Boven onze hoofden verschijnen ondertussen de eerste meeuwen, ongedurige beesten die immer hun ogen opensperren op zoek naar een brok eetbaar afval. Als moderne aasgieren cirkelen ook taxi’s rond de Vlasmarkt. Zij hebben hun prooien geroken: uitgeputte jongens en meisjes die genoeg gedronken hebben om niet meer op hun benen te kunnen staan, maar ook niet zoveel dat ze geen geld meer hebben voor een dure taxirit.

Ik ben nog nuchter genoeg om op eigen kracht naar een tramhalte te marcheren. Daar zit een man van etnische afkomst een of ander etnisch lied te zingen. Tussen de versregels door hikt hij erop los. Voor een cultureel volksfeest hebben de Gentse Feesten weinig genade voor minderheden.

Deze slideshow vereist JavaScript.