Leegloop (tris)

Godver. Dan pak ik eens een day off als blogger omdat het ook voor mij vrijdag is. Dan zet ik mij eens een hele namiddag in het meest nabije volkscafé, de Kassei aan de Coupure, om naar het tennis te kijken. Dan begin ik mij eindelijk te schikken in mijn rol van langharig werkschuw tuig. Dan peins ik eens: vandaag gebeurt er toch geen zak meer. En dan komt een mens thuis en leest hij – letterlijk, vandaar de taalfout – in verschillende tweets:

Weeral een journalist die het bij De Morgen opstapt. Knappe ontslagbrief (en nog geeneens bij @Mensbrugghe)

Het gaat over Eric Min, een zeer gerespecteerd cultuurjournalist die er freelance mee voor zorgde dat de bedreigde cultuurpagina’s op niveau bleven. Dit is de brief die hij richtte aan het huidige hoofdredactie-managementteam van De Morgen, gevonden op Indymedia:

T.a.v. Klaus Van Isacker, algemeen hoofdredacteur, en Bart Van Doorne, hoofdredacteur van De Morgen

Mijne heren,
 
Wij kennen elkaar niet. Dit jaar schrijf ik precies twintig jaar freelance voor de cultuurbladzijden en -bijlagen van De Morgen, maar we liepen elkaar nooit tegen het lijf. Ook herinner ik mij niet, ooit stukken van uw hand gelezen te hebben. Misschien zijn ze mij ontgaan.
 
Al deze jaren berichtte ik met heel veel genoegen over beeldende kunst, fotografie, literatuur en nog een en ander. Ik ben de krant van die dagen enorm dankbaar voor de kansen die zij mij heeft geboden. Het was een voorrecht, samen te werken met de collega’s van de cultuurredactie.
 
De Morgen is veranderd, mijne heren – ik moet het ù niet vertellen. Bis bloedt langzaam leeg: de laatste tijd was het knokken om er nog wat cultuur in te krijgen en even los te komen van de waan van de dag.

Uitgerekend het medium dat (terecht) teerde op zijn cultuurberichtgeving, heeft sinds Café des Arts en na het opdoeken van het al te schrale Encore zelfs geen echt cultuurkatern meer, en de boekenbijlage telt zegge en schrijve nog acht bladzijden. Ook van onze kwalitatief hoogstaande fotojournalistiek schiet niet veel over.  

Tijdens discussies met (doorgaans ex-)lezers of bij het verslepen van kartonnen dozen met oude kranten stijgt het schaamrood mij naar de wangen. Ik ben geen nostalgicus, maar vind deze bocht diep tragisch. Aan loyaliteit zijn grenzen: als cultuurstukken bijna uitsluitend kunnen geschreven worden (of: als ze alleen uitgebreid in de krant mogen) wanneer er sensatie, geld en/of seks in zit, klopt er iets niet. Natùùrlijk moet een krant breed en wervend zijn – en economisch gezond – maar ergens heeft kwaliteit een ondergrens. Voor cultuur lijkt ze nu bereikt.
 
Met de recente ingrepen op de redactie en in het bijzonder het ontslag van Bernard Dewulf, een van onze beste pennen, van de fijne fotograaf Filip Claus, van Bert Bultinck, van Georges Timmerman, Hans Vandeweghe en de andere, minder mediatieke collega’s – is voor mij, als medewerker en lezer van het eerste uur, de maat vol. Deze mensen ontsla je niet, mijne heren: je vecht om ze te krijgen en te houden, je koestert hun talenten.

De ontslagen zijn niet de eerste trap in de onderbuik van mensen die De Morgen mee gemaakt hebben tot het o zo succesvolle en goedverkopende product dat het vandaag blijkbaar is.
 
Ik houd mijn medewerking dus voor bekeken. Met heel veel spijt en droefheid – dat spreekt, want het verval van De Morgen baart mij grote zorgen. Niet één exemplaar van de krant heb ik gemist; ook dat zal voortaan anders zijn. U ligt er niet wakker van ? Ik wel.
 
Wij kennen elkaar niet, mijne heren. Bij nader toezien is dat beter zo.
 
Eric Min

Dat hakt er niet naast. Of: de heer Klaus Van Isacker en z’n strijdmakker Bart Van Doorne hebben weer een fijn weekend voor de boeg. Ondertussen staan de overblijvende oude rotten van de cultuurredactie evenmin te dansen op hun zaterdagse salontafel. Zij zijn met steeds minder en krijgen steeds minder ruimte om de reputatie van De Morgen op het gebied van hardcore culturele berichtgeving hoog te houden. Maar dat zal dan wel perfect passen in de toekomst die de hoofdredactie voor ogen heeft, zeker?