We leven nog

Shiraz is een stad waar draadloos internet – in tegenstelling tot Esfahan – nog niet doorgebroken is. Vanuit het verloederde havenstadje Bushehr kan ik de buitenwereld wel weer een teken van leven geven.

Welnu, in Bushehr gaat het zoute van de zee altijd gepaard met de duffe geur van olie. Een olfactorisch curiosum. Het stadje ligt geprangd tussen industrie en haven en ergens moet hier ook een omstreden kernreactor staan.

Niets om ons zorgen over te maken. Als de aarde begint te beven zal het instortende hotel ons vermorzelen voor tsunami en meltdown de kans krijgen ons de duvel aan te doen. Leve het kaduke Iraanse metselwerk.

Straks gaan we een wijl zonnebaden. Dat moet in de voormiddag gebeuren, want daarna is het hier te heet.

Zelfs zonder gedoe in de reactor is ons reisgezelschap onderhevig aan meltdown, zo warm is het hier. Voor het eerst in twee weken ga ik zonder m’n trouwe leren vest op stap.